عکس های آتش زدن خیمه های امام حسین شنبه ۲ آبان ۱۳۹۴
آتش زدن خیمه های امام حسین(ع) در روز عاشورا
آتش زدن خیمه های امام حسین(ع) در روز عاشورا
از حوادث بسیار تکان
دهنده در غروب عاشورا، سوزاندن خیمه هاى آل رسول الله(صلى الله علیه وآله)
بود. این صحنه جانسوز در شرایطى اتفاق مى افتاد که بدنهاى پاره پاره امام
مظلومان و یاران ایثارگر و شهیدش در بیابان رها شده و قبل از آن خیمه ها
غارت شده بود و جامه ها و زیورها از زنان پاک دامن هاشمى ربوده شده بود و
آفتاب آن روز که شاهد شگفت آورترین حادثه تاریخ بود به سرعت رو به غروب مى
شتافت و شب سیاه از راه مى رسید. در چنین وضعیت اسفبارى که غم و اندوه از
هر طرف بر ذریه رسول خدا احاطه کرده بود، دشمن به قصد آتش زدن آشیانه هاى
آن زنان مصیبت دیده، با شعله هایى از آتش به خیمه ها یورش بردند. در این
حال یکى از سپاه ابن سعد فریاد مى زد: «أَحْرِقُوا بُیُوتَ الظّالِمینَ!!»؛
(خیمه هاى ستمگران را آتش بزنید!!).
خیمه ها به سرعت مى سوخت و خاکستر
مى شد، دختران رسول خدا سراسیمه از خیمه ها بیرون دویدند و برخى از کودکان
یتیم به دامن عمه شان پناه بردند. بعضى راه بیابان در پیش گرفتند و در آن
متوارى شدند. تعدادى نیز به دشمن سنگدل استغاثه مى کردند و تقاضاى رحم و
مروت داشتند.
یادآورى این خاطره تلخ همواره اشک ها را از دیدگان امام
سجاد(علیه السلام) جارى مى ساخت. او مى فرمود: «به خدا سوگند، من هیچگاه به
عمّه ها و خواهرانم نظر نمى کنم جز این که گریه گلویم را مى فشارد و یاد
مى کنم آن لحظات را که آنها از خیمه اى به خیمه دیگر مى دویدند و منادى
سپاه دشمن فریاد مى زد که: خیمه هاى ستمگران را آتش بزنید!». (1)
حتى امامان معصوم(علیه السلام) دیگر نیز با یادآورى آتش گرفتن خیام امام حسین(علیه السلام) به سختى متأثّر مى شدند.
در
روایتى مى خوانیم هنگامى که منصور دوانیقى درِ خانه امام صادق(علیه
السلام) را آتش زد، تعدادى از شیعیان خدمت آن حضرت شرفیاب شدند، امام(علیه
السلام) را گریان و اندوهگین دیدند، از دلیل آن پرسیدند، فرمود: «لَمّا
أَخَذَتِ النّارُ ما فِی الدِّهْلیزِ نَظَرْتُ إلَى نِسائِی وَبَناتِی
یَتَراکَضْنَ فِی صَحْنِ الدّارِ مِنْ حُجْرَة إلى حُجْرَة وَمِنْ مَکان
إلى مَکان، هذا وَأَنا مَعَهُنَّ فی الدّارِ فَتَذَکَّرْتُ فِرارَ عِیالِ
جَدِّیَ الْحُسَیْنِ(علیه السلام) یَوْمَ عاشُورا مِنْ خَیْمَة إلى خَیْمَة
وَمِنْ خَباء إلى خَباء»؛ (گریه من براى آن است که وقتى آتش در دهلیزخانه
زبانه کشید، زنان و دخترانم را دیدم که از این اطاق به آن اطاق و از این جا
به آن جا پناه مى برند با آنکه [تنها نبودند و] من نزدشان حضور داشتم، با
دیدن این صحنه به یاد بانوان جدّم حسین(علیه السلام) در روز عاشورا افتادم
که از خیمه اى به خیمه دیگر و از پناهگاهى به پناهگاه دیگر فرار مى کردند).
(2)
آتش زدن خیمه هایى که زنان و کودکان خردسال در آن بودند، نشان مى
دهد که هدف نهایى دشمن این بود که حتى نسل و ذریه پاک رسول خدا(صلى الله
علیه وآله) را ریشه کن کنند، این صحنه ها نشان از بى رحمى و سنگ دلى دشمنان
و اوج مظلومیت خاندان اهل بیت(علیهم السلام) دارد. و خدا را شکر که این
اعمال وحشیانه و ددمنشانه پرده از روى نیات شوم آنها برداشت و رسواى خاص و
عام شدند. (3)
پی نوشت:
(1). رجوع شود به: حیاة الامام الحسین(علیه السلام)، ج 3، ص 298 ـ 299.
(2). مأساة الحسین، ص 117.
(3).
گرد آوری از کتاب: عاشورا ریشه ها، انگیزه ها، رویدادها، پیامدها، سعید
داودی و مهدی رستم نژاد،(زیر نظر آیت الله العظمى ناصر مکارم شیرازى)، امام
على بن ابى طالب علیه السلام، قم، 1388 ه. ش، ص 540.
سایت جامع سربازان اسلام
آتش،آتش زدن،آتش زدن خیمه،آتش زدن خیمه ها،آتش زدن خیام،آتش زدن خیمه امام حسین،آتش زدن خیمه های امام حسین،آتش زدن خیمه ها در عاشورا،آتش زدن خیمه ها در کربلا
